Η χώρα μας είναι μια από τις ομορφότερες στον πλανήτη. Ήλιος, θάλασσα, Μεσογειακή δίατροφή, ωραίοι άνθρωποι! Τέλειο μέρος για να ζει κανείς, ή σχεδόν τέλειο αν παραβλέψουμε κάποια πράγματα που χαρακτηρίζουν την φυλή μας. Ένα από αυτά είναι η αυθαιρεσία. Ο καθένας νομίζει ότι έχει το δικαίωμα να κάνει ό,τι θέλει, χωρίς να λογαριάζει τον άλλον. Όλοι έχουμε δει πλαστικούς κώνους που εμποδίζουν το παρκάρισμα, γιατί κάποιος αυθαίρετα θεωρεί ότι ο δρόμος του ανήκει. Καταστήματα βγάζουν αυθαίρετα τραπεζάκια στα πεζοδρόμια. Μηχανάκια κινούνται αυθαίρετα αντίθετα σε μονόδρομους.

Αυθαιρεσία και ευγένεια: Δυο έννοιες αλληλένδετες, η δεύτερη απαραίτητη για να ζούμε όμορφα που όμως πολλές φορές πέφτει θύμα της πρώτης. Γιατι εκεί που σταματά η ευγένεια αρχίζει η αυθεραισία. Τον τελευταίο καιρό γινόμαστε μάρτυρες ενός φαινομένου όπου έχουν τοποθετηθεί πινακίδες «Απαγορεύονται τα ζώα» σε όλα ή σχεδόν όλα τα πάρκα, μικρά ή μεγάλα. «Απαγορεύονται τα ζώα»... Όμως οι πινακίδες δεν εξηγούν ποιά ζώα πρέπει να απαγορεύονται...

Πριν από μερικά χρόνια είχα ταξιδέψει στην Αυστρία. Σταθμός πρώτος το Ζάλτζμπουργκ. Πρώτη γνωριμία με την πόλη και βλέπω πολλούς να έχουν βγάλει βόλτα τους σκύλους τους. Στο ένα χέρι το λουρί, στο άλλο κάτι άλλο. Παραξενεύτηκα. Παρ΄όλο που πάντα μου άρεσαν τα σκυλιά, δεν είχα ποτέ δικό μου και φυσικά δεν ήξερα διάφορες μικρές αλλα σημαντικές λεπτομέρειες... Η απορία μου λύθηκε μετά από λίγο όταν είδα ένα ιδιοκτήτη να μαζεύει με μικρό σκουπάκι και φαράσι αυτά που είχε αφήσει ο σκύλος του. Έτσι εξηγείτο που όλοι οι δρόμοι ήταν πεντακάθαροι και έβλεπες σκυλιά σχεδόν παντού. Το ίδιο ίσχυε και στην Βιέννη, παρ΄όλο που η πόλη ήταν γεμάτη από άμαξες με άλογα!

Η αντίστηξη: Λίγες μέρες μετά την επιστροφή μου, νεαρός γύρω στα 25 στην μέση της Χαλκοκονδύλη απευθύνεται στο σκυλί του: «Μπράβο κούκλα μου! Έτσι, χέστους όλους! Χέστους όλους!» Όλοι καταλαβαίνετε τι έκανε η «κούκλα του»...

Επιστροφή στο σήμερα και στις απαγορευτικές πινακίδες. Είναι σωστή η τοποθέτησή τους; Ή μήπως είναι αυθαίρετη; Ο νόμος 4215/2014 λέει ότι τα σκυλιά πρέπει να κυκλοφορούν δεμένα στο χέρι του ανθρώπου συνοδού τους. Ο συνοδός έχει υποχρέωση να μην επιτρέπει στο σκύλο του να λερώνει σε δημόσιους χώρους ή, αν λερώσει, να καθαρίζει. Όμως ερμηνεύοντας κατά το δοκούν ένα Προεδρικό Διαταγμα του 1985 το οποίο λέει ότι οι κατά τόπους δημοτικές αρχές είναι υπεύθυνες για την προστασία της δημόσιας περιουσίας, οι δήμοι προχώρησαν στην τοποθέτηση των πινακίδων. Πρόκειται για κλασική περίπτωση αποποίησης ευθυνών: Επειδή ο δήμος δεν μπορεί ή δεν θέλει να ασχοληθεί με την εφαρμογή του νόμου 4039/2012 και των παραρτημάτων του που αναφέρουν ρητώς τα πρόστιμα για όποιον ιδιοκτήτη δεν συμμορφώνεται, πετάνε το μπαλάκι στους ιδιοκτήτες κατοικιδίων. Αυθαίρετα!

Το νόμισμα της απαγόρευσης, όπως όλα τα νομίσματα έχει δυο όψεις. Από την μιά, η απουσία βούλησης των δήμων να εφαρμόσουν το αυτονόητο. Να θεσπίσουν δηλαδή πρόστιμα, π.χ. 50 Ευρώ, για όσους αφήνουν τους σκύλους τους να λερώνουν τους δημόσιους χώρους. Οι απαγορευτικές ταμπέλες θα πρέπει να αντικατασταθούν από άλλες που θα προειδοποιούν γι αυτό. Είναι πολύ εύκολο να γίνει, η δημοτική αστυνομία πρέπει να αναλάβει δράση. Μόλις αρχίσουν να πέφτουν τα πρώτα πρόστιμα, το φαινόμενο των ακαθαρσιών θα μειωθεί δραματικά.

Απαγορεύοντας την πρόσβαση στο ελάχιστο πράσινο που έχει απομείνει στις μεγάλες πόλεις, η κατάσταση γίνεται δραματική. Παρατηρείστε ένα σκύλο που έχει βγει βόλτα στο πάρκο, στο βουνό, ή γενικά όπου υπάρχει πράσινο και χώμα. Η συμπεριφορά του αλλάζει και γίνεται πιο χαρούμενος, πιο δραστήριος. Το αταβιστικό του ένστικτο ξυπνά και του θυμίζει ότι πριν από πάρα πολλά χρόνια βρίσκονταν ελεύθερος στη φύση. Όσο καλά κι αν περνάνε στα σπίτια μας, όση αγάπη κι αν τους δίνουμε, η επαφή με την φύση, έστω κι αν αυτή είναι τόσο περιορισμένη, τους είναι απαραίτητη.

Η άλλη όψη του νομίσματος αφορά τους ιδιοκτήτες σκύλων. Μια μεγάλη μερίδα κάνει τους αδιάφορους για τις ακαθαρσίες των ζώων τους και απομακρύνεται σα να μην συμβαίνει τίποτα! Όλοι αυτοί είναι υπεύθυνοι για την εχθρική στάση όσων δεν έχουν κατοικίδια που βρίσκουν πρόφαση την απαγόρευση και δημιουργούν διενέξεις. Προσωπικά, όταν βγάζω βόλτα τον Μπρούνο, έχω μαζί μου όχι μία, αλλά τρεις σακκούλες γιατί θεωρώ αδιανόητο να λερώσω το δρόμο που ανήκει και σε μένα. Όμως προφανώς, το ίδιο δεν ισχύει για την κυρία με τα 2 μπίγκλ που συνεχώς τα φέρνει να ανακουφιστούν στο παρκάκι απέναντί μου, χωρίς να μαζεύει τίποτα. Ίσως κάποιος πρέπει να της πει ότι το παρκάκι είναι και δικό της...

Η Πριγκίπισσα της Σουηδίας μαζεύει τις ακαθαρσίες του σκύλου της. Δεν είναι ντροπή, είναι στοιχειώδης σεβασμός προς τους άλλους!

Χρειάζεται Παιδεία από μικρή ηλικία. Το παιδί πρέπει να μαθαίνει ότι ο σκύλος και γενικότερα το κάθε κατοικίδιο δεν είναι λούτρινο κουκλάκι, αλλά χρειάζεται φροντίδα και υπευθυνότητα. Ο σκύλος θα λερώσει στη βόλτα του και ο ιδιοκτήτης του πρέπει να μαζέψει τις ακαθαρσίες. Είναι αναγκαία και ικανή συνθήκη για την αρμονική συμβίωση όλων μας. Αν οι χώροι πράσινου είναι καθαροί, οι ακαλαίσθητες πινακίδες θα μαραθούν και θα πέσουν δίνοντας τη θέση τους στην ευγένεια, την κατανόηση, τη Ζωή!

Νόμος 4235/2014     Νόμος 4039/2012    Παραρτήματα

Για το CsiPet
Χρήστος Βρακότας